ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸੁਨਹੁ ਵੀਰ ਹਨੁਮਾਨ ||
ਰਾਮ ਲਖਨ ਜਾਨਕੀ। ਮੈਂ ਸਦਾ ਕਲਿਆਣ ਕਰਾਂਗਾ ||

ਸ਼੍ਰੀ ਗਣੇਸ਼ਾਯ ਨਮਹ || , ਰਾਮਚਰਿਤਮਾਨਸ ||
ਪੰਚਮ ਸੋਪਨ ਸੁੰਦਰਕੰਡ ||

ਛੰਦ –
ਸ਼ਾਂਤਮ ਸ਼ਾਸ਼ਵਤਮਪ੍ਰੇਮਯਮਙ੍ਘਮ ਨਿਰਵਾਣਸ਼ਾਨ੍ਤਿਪ੍ਰਦਮ,
ਬ੍ਰਹ੍ਮਸ਼ਮ੍ਭੁਫਣਿਨ੍ਦ੍ਰਸੇਵ੍ਯਮਨਿਸ਼ਮ ਵੇਦਾਂਤਵੇਦ੍ਯ ਵਿਭੂਮ,

ਰਾਮਾਖ੍ਯ ਜਗਦੀਸ਼ਵਰਮ੍ ਸੁਰਗੁਰੁ ਮਾਯਾਮਨੁਸ਼ਯ ਹਰਿ,
ਵਨ੍ਦੇਹਮ੍ ਕਰੁਣਾਕਰਮ੍ ਰਘੁਵਰਮ੍ ਭੂਪਾਲਚੂਡਾਮਨੀਮ੍ ||੧||

ਨਾਨ੍ਯਾ ਸ੍ਪ੍ਰੁਹਾ ਰਘੁਪਤੇ ਹ੍ਰੀਂ ਸ੍ਮਾਦ੍ਯੇ
ਸਤ੍ਯਂ ਵਦਾਮਿ ਚ ਭਵਨ੍ਖਿਲਾਨ੍ਤਰਾਤ੍ਮਾ ॥
ਭਕ੍ਤਿਂ ਪ੍ਰਯਚ੍ਛ ਰਘੁਪੁਂਗਵ ਨਿਭਾਰਂ ਮੇ
ਕਾਮਦਿਦੋਸ਼ਹੀਨਂ ਕੁਰੁ ਮਾਨਸਂ ਚ ||੨||

ਅਤੁਲਿਤਬਲਧਾਮਂ
ਸਕਲਗੁਨਿਧਾਨਂ ਵਾਣਰਾਣਮਧੀਸ਼ਂ
ਰਗੁਪਤਿਪ੍ਰਿਯਾਭਕਂ ਵਤਜਾਤਂ ਨਮਾਮਿ ||੩||

ਜਮਵੰਤ ਦੇ ਬੋਲ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਹਨ। ਸੁਨਿ ਹਨੁਮੰਤ ਹਿਰਦੈ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੇ ||
ਫਿਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮੋਹਿਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਭਰਾ। ਸਹੀ ਦੁੱਖ ਦਾ ਮੂਲ ਫਲ ਖਾ ਲਿਆ ||

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਆਇਆ, ਮੈਂ ਸਥਾਨ ਦੇਖਿਆ। ਹੋਇ ਕਾਜੁ ਮੋਹਿ ਹਰਸ਼ ਬਿਸੇਸ਼ੀ ||
ਇਹ ਉਹ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਰ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ. ਚਲੋ ਹਰਸਿ ਹਿਯੰ ਧਰਿ ਰਘੁਨਾਥਾ ||

ਸਿੰਧ ਤੀਰ ਭੂਮੀ ਸੁੰਦਰ | ਉਸਤਤਿ ਜੰਪ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨਾ ||
ਰਘੁਬੀਰ ਸੰਭਾਰਿ ਪੁਨਿ ਪੁਨਹ ॥ ਤਾਰਕਉ ਪਵਨ ਤਨ ਬਲ ਭਾਰੀ ||

ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਮੈਨੂੰ ਹਨੂਮੰਥਾ ਦੇ ਦਿਓ। ਚਲੋ ਝੱਟ ਪਤਾਲ ਵਿਚ ਜਾਵਾਂ ||
ਜਿਮਿ ਅਮੋਘ ਰਘੁਪਤਿ ਕਰ ਬਾਣਾ | ਚਲੋ ਇਸ ਹਨੂੰਮਾਨ ਵਾਂਗੂੰ ਚੱਲੀਏ ||
ਜਲਨਿਧਿ ਰਘੁਪਤਿ ਦੁਤ ਬੀਚਾਰਿ | ਤੁਸੀਂ ਮਜ਼ਦੂਰ ਹੋ ||